Ταξιτζούδες μιλάνε για το επάγγελμά τους! (Βόλος)

    Μετά το αφιέρωμα μας στις γυναίκες οδηγούς του ΟΑΣΘ (Δείτε το ολόκληρο ΕΔΩ), ήρθε η ώρα να κάνουμε αφιέρωμα και στις συναδέλφισες μας στα ταξί, τις ταξιτζούδες. Έτσι, λοιπόν πήγαμε σε δύο πόλεις τις επαρχίας, τον Βόλο και την Καλαμάτα και πήγαμε μια βολτούλα με γυναίκες οδηγούς ταξί εκεί και μάθαμε τα πάντα γύρω από το επάγγελμά τους. Ώρα να τα μάθετε και εσείς!!!

Ας ξεκινήσουμε από τις Βολιώτισες!

    Όλο και περισσότερες είναι οι γυναίκες που πιάνουν το τιμόνι του ταξί και βγαίνουν στους δρόμους, για να βγάλουν το μεροκάματο. Και ενώ το ταξί βιώνει κρίση, με τις «κούρσες» να έχουν μειωθεί, εκείνες δεν το βάζουν κάτω και μέρα-νύχτα επιβιβάζουν και αποβιβάζουν πελάτες. Εκείνο που αποδεικνύεται είναι πως ο δρόμος είναι και για τα δύο φύλα, ενώ το σπιτικό ενισχύεται με τα έσοδα που φέρνουν και οι γυναίκες οδηγοί ταξί.

 1)    Πρώτη στο… τιμόνι είναι η κ. Γιάννα Στάικου, που είναι οδηγός ταξί στους δρόμους του Βόλου εδώ και επτά χρόνια. Όπως η ίδια εξομολογείται, «όταν έγινα οδηγός, ήμασταν μόλις πέντε γυναίκες, μετριόμασταν στα δάκτυλα του ενός χεριού. Σήμερα, είμαστε 20 και σε μια πενταετία θα τους… φάμε τους άντρες!».

 
  Η ίδια προερχόμενη από οικογένεια αυτοκινητιστών, καθότι η πατέρας της είχε νταλίκα, από το 1999 έχουν με το σύζυγό της το ταξί. «Το δούλευε ο σύζυγός μου, διότι εγώ για δέκα χρόνια εργαζόμουν ως συμβασιούχος σε διοικητική θέση στο Δημόσιο. Πριν επτά χρόνια όμως, παρόλο που δεν είχε αρχίσει ακόμη η κρίση, είδα ότι δεν πρόκειται να μονιμοποιηθώ. Έτσι, και αφού ο άντρας μου είχε συμπληρώσει τα ένσημα που χρειάζονταν, το μεταβίβασε σε εμένα».

     Η κ. Στάικου έχει τρία παιδιά, 30, 28 και 19 ετών, που μέχρι στιγμής κανένα δεν έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον να ασχοληθεί με το ταξί. «Το ταξί για εμάς είναι μια επιχείρηση, από αυτό συντηρούμε το σπιτικό μας. Για να ακριβολογώ, το ταξί είναι το σπιτικό μας. Όταν είμαστε 12 και 13 ώρες στο τιμόνι…».

     Πολλοί ισχυρίζονται πως το ταξί είναι αντρική δουλειά, διότι μία γυναίκα δεν μπορεί να αντέξει την πίεση ή το γεγονός πως πρέπει να δουλέψει τόσες ώρες. «Αυτό, ή το έχεις μέσα σου ή δεν το έχεις. Μια μητέρα με μικρά παιδιά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, διότι είναι μια δουλειά, που λες «σκύβω το κεφάλι και δουλεύω». Πρέπει να έχεις μάθει, να μπορείς να αντεπεξέλθεις στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες» τονίζει η κ. Στάικου.

     Παρόλα αυτά, νέο «αίμα» πιάνει όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα το τιμόνι. «Τα νέα παιδιά είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στον κλάδο μας. Κι αυτό γιατί είναι όλα σπουδαγμένα, είναι η αφρόκρεμα, είναι όλα τους ευγενικά, κοινωνικά, με ευαισθησίες», υπογραμμίζει η κ. Στάικου.

    Αυτό που δεν μπορεί να ακούει η κ. Στάικου, είναι χαρακτηρισμοί τύπου «είσαι ταξιτζού;». «Δυστυχώς, βιώνουμε το ρατσισμό. Όμως, δεν το βάζουμε κάτω. Όταν ακούω τη λέξη «ταξιτζού», τρελαίνομαι. Νομίζω ότι είναι ό,τι πιο απαξιωτικό μπορείς να πεις σε μία γυναίκα οδηγό ταξί. Από την άλλη, υπάρχει κόσμος, υπάρχουν πελάτες, που επιζητούν γυναίκες οδηγούς ταξί, κοπέλες, φοιτήτριες, μεγαλύτερες γυναίκες». Η μικρότερη είναι 23 ετών και η μεγαλύτερη γύρω στα 50 όμως και οι είκοσι διεκδικούν το μεροκάματο με τον ίδιο ζήλο. Πρωί ή νύχτα, καθεμία έχει τη δική της προτίμηση ως προς το τι ώρα θα βγει για το μεροκάματο.

    Οι δύσκολες ώρες της νύχτας δεν τρομάζουν καμία από τις δύο. Η κ. Στάικου λέει πως προτιμά να εργάζεται νύχτα «και αυτό κάνω. Μόνο νύχτα βγαίνω έξω, είναι πολύ καλύτερα. Άλλωστε, οι πελάτες είναι κατά κύριο λόγο φοιτητές, τι να φοβηθώ; Έχω μεταφέρει και ναρκομανείς και μεθυσμένους, αλλά και αυτοί οι άνθρωποι έχουν αξιοπρέπεια».

    Σχετικά με την απελευθέρωση της άδειας, η κ. Στάικου διευκρινίζει πως «την αγοράσαμε το 1999 προς 40.000.000 δρχ. Αν η άδεια απελευθερωθεί, θα πεθάνουμε. Όλοι μας έχουμε χρεωμένα τα σπίτια μας».

     «Αυτή τη στιγμή, το ταξί δεν αποφέρει πολλά χρήματα. Βγάζω όμως τα έξοδά μου. Παρόλο που σπούδασα κομμώτρια, δεν έχω μετανιώσει που δουλεύω στο ταξί. Μου αρέσει πολύ η επικοινωνία με τον κόσμο, η συναναστροφή, το να ανταλλάζουμε απόψεις, που βρίσκομαι στην καρδιά των συμβάντων. Δεν θέλω να κατεβώ από το ταξί, την αγαπώ τη δουλειά μου».

   

      Παλιότερα, στο 8ωρο, όπως επισημαίνει η κ. Στάικου, το ταξί έβγαζε 100 ευρώ ανώδυνα. «Σήμερα βγάζουμε 50 ευρώ το 12ωρο. Πρέπει να έχεις τα «νεύρα», να κάθεσαι να περιμένεις. Και αυτό είναι πλεονέκτημα των γυναικών, καθώς οι άντρες συγχύζονται και σηκώνονται να φύγουν, αντίθετα οι γυναίκες είναι ικανές, να κάθονται εκεί και να περιμένουν μέχρι το πρωί».

Από την άλλη, όπως η ίδια υποστηρίζει, «τώρα, μέσα στην κρίση, φαίνεται και ο πραγματικός χαρακτήρας των ανθρώπων». Η ίδια προσθέτει πως είναι περήφανη για τη δουλειά της. «Την αγαπώ τη δουλειά μου και στην παρούσα φάση δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου, να κάνει κάτι άλλο, πέρα από το να οδηγεί ταξί. Ακούω τα προβλήματα των ανθρώπων, συμπάσχεις μαζί τους», καταλήγει η κ. Στάικου.

2)     Η νεαρή κ. Παναγιώτα Τριάντου, οδηγεί ταξί εδώ και δύο χρόνια και το δουλεύει μισό-μισό με την αδερφή της. Το είχε ο πατέρας της και έτσι τώρα το μοιράζονται οι δυο τους. Μία εβδομάδα δουλεύει πρωί η μία και την άλλη απόγευμα και το αντίστροφο. Βρίσκονται στο τιμόνι για 12 ώρες σε καθημερινή βάση.

    

     Η κ. Τριάντου λέει πως «οι απόψεις διίστανται. Άλλοι με επιβραβεύουν, που πήρα αυτή την απόφαση και άλλοι με αντιμετωπίζουν με υπεροψία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον κόσμο αλλά και στους συναδέλφους. Κάποιοι δεν θέλουν να το δεχθούν». 

    Πως η δουλειά έχει αυξηθεί, διότι οι νέοι ενδιαφέρονται να εξελίξουν το επάγγελμα, υποστηρίζει η κ. Τριάντου.

    Η κ. Τριάντου διευκρινίζει πως «στις αρχές τα βράδια φοβόμουν, όμως ανέπτυξα φιλίες με τους συναδέλφους μου και ξέρω καλά πως οποιαδήποτε στιγμή τους χρειαστώ, θα επέμβουν. Εξάλλου, έχουμε και το κουμπί εκτάκτου ανάγκης μέσα στο ταξί, το οποίο αν πατήσεις, δίνει αμέσως το στίγμα σου. Με βάση αυτά, όχι δεν φοβάμαι».

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ το Αφιέρωμά μας στις γυναίκες οδηγούς ταξί από την Καλαμάτα!!!