Η ιστορία της ζωής μου (Πηνελόπη)

     Πολλοί από εσάς μπορεί να αναρωτιέστε εδώ και καιρό, ποια στο καλό είναι αυτή η Πηνελόπη που μας λέει όλες αυτές τις ωραίες ιστορίες. Γι'αυτό θα ήθελα να σας πω λίγα πράγματα για τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να σπουδάζω στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο Α.Π.Θ. όταν ήμουν 18 χρονών και ταυτόχρονα μάθαινα και οδήγηση καθώς μου άρεσαν πολύ τα λεωφορεία από μικρή. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου όταν έγινα 23 χρονών (με μια μικρή καθυστέρηση καθώς ήμουν ατακτούλα αλλά μάθαινα και Ιταλικά συγχρόνως). Όταν έγινα 24 ολοκλήρωσα την εκμάθηση των Ιταλικών που μου άρεσαν πολύ και πήρα πτυχίο επιπέδου Proficiency στα Ιταλικά. 

       Σε λίγους μήνες για καλή μου τύχη ήρθε ο Μαλεζάνι ο Ιταλός στον Παναθηναικό (2005) και με πήραν εμένα για μεταφράστριά του έπειτα από έναν διαγωνισμό που είχε γίνει. Μετακόμισα στην Αθήνα, όλα καλά και ωραία στην αρχή μέχρι που μια μέρα φέραμε ισοπαλία 0-0 στο ΟΑΚΑ. Τότε ο κόσμος άρχισε να μας αποδοκιμάζει και στην συνέντευξη που ακολούθησε ο Μαλεζάνι ήταν έξαλλος, τελείως εκτός ελέγχου. Άρχισε να βρίζει συνέχεια, να χτυπά το τραπέζι, να φωνάζει πολύ, να χτυπάει τα πόδια του, να κάνει χειρονομίες. Η δική μου η καρδούλα τότε άρχισε να χτυπά πολύ δυνατά, δεν ήξερα τι να κάνω και άρχισα να κοκκινίζω. Συγχρόνως έγραφα ότι έλεγε για να τα μεταφράσω μετά στον κόσμο καθώς ήταν αδύνατο με τέτοια νεύρα να γίνει ταυτόχρονη μετάφραση. Όταν χτυπούσε με μανία το τραπέζι εγώ σταματούσα για λίγο να γράφω από φόβο μη μου πει τίποτα και εμένα και έκρυβα και το χαρτί για να μην βλέπει τι γράφω και μου κάνει κανένα άσχημο σχόλιο. Όταν επιτέλους έφυγε το μαινόμενο θηρίο, ο Μαλεζάνι, εγώ μετέφρασα με την ησυχία μου στους δημοσιογράφους ότι είχε πει, βγάζοντας φυσικά τις βρισιές. 

      Από τότε σε κάθε συνέντευξη τύπου έτρεμε η καρδιά μου μήπως ξαναγίνει κάτι παρόμοιο. Το 2006 ευτυχώς έφυγε από τον Παναθηναικό, εγώ τότε άρχισα να ασχολούμαι ακόμη πιο εντατικά με την οδήγηση, το 2008 πήρα δίπλωμα Δ κατηγορίας, το 2009 και το 2010 δούλευα για διάφορα φορτηγά από εδώ και από εκεί, και στο τέλος του 2010 έγινε το ονειρό μου πραγματικότητα. Με προσέλαβε ο ΟΑΣΘ στην γραμμή-όνειρο, στην γραμμή 31 Βούλγαρη-ΚΤΕΛ και από τότε το οδηγώ ανελιπώς. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που οδηγώ αυτό το λεωφορείο γιατί είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό λεωφορείο. Είναι κάτι απίστευτο, κάτι μοναδικό, κάτι ανεπανάληπτο. Μπες στο λεωφορείο 31 και θα το βιώσεις και εσύ!